TRANSGRANCANARIA
2019 YARIŞ RAPORU
128.6Km 7500m eg
Una Meta Un Sueno
Bir Hedef, Bir Rüya
Biraz da Hayal Kırıklığı
Sevgili Koşucu dostlar,
2019 yılında koşu takvimim oldukça yoğun ve her biri diğerinden zor olan 3 tane 100 Km'den uzun Ultra Maraton yarışını koşmayı planlıyorum. Eğer bitirebilirsem Triple Crown takmış olacağım. Bu yarışlar Trans Grancanaria, Lavaredo Ultra Trail ve tüm patika yarışların babası UTMB .
" Doktor bu ne demeyin olur mu 😏? "
İlk olarak 20 - 24 şubat tarihinde düzenlenen 129Km uzunlukta ve 7500m tırmanış ve bir o kadar da iniş içeren, Ultra Trail World Tour yarış takviminin 3. yarışı olan Trans Gran Canaria yarışını koştum ve çok şükür bitirebildim. Elde var bir ✋✋✋
Meraklısına İşte Yarış Raporu
GranCanaria adası, İspanya'ya bağlı ama Afrika kıtası ile aynı enlemde, Fas'ın hatta Sahra çölünün neredeyse karşısına denk gelen bir bölgede Atlas Okyanusunda bir volkanik adalar serisinin büyük olanı. Türkiye'den ulaşım zor, mutlaka Avrupa'da aktarma yapmak gerekiyor ve toplamda yaklaşık 7, 5 saatlik bir uçuşla ulaşılıyor. Herşey yolunda gitse bile evden çıkıp oraya varmanız 14-15 saatlik bir yolculuk ile oluyor. Maalesef İstanbul'da sis nedeniyle uçuşların ertelenmesi yüzünden Türkiye'den bu yarışa katılan diğer koşucu arkadaşlarımın adaya varması neredeyse 24 saati buldu. Ben şanslıydım, uçağım yalnızca 2 saat gecikmeyle İspanya'ya ulaştığından, ikinci uçuşu daha az beklemiş oldum. Yani ulaşımı iyi planlamak gerekiyor. Bir de zaman farkı 3 saat yani jet-lag olmuyorsunuz ama sersemlik ve uykusuzluk yaratıyor. Eğer bu yarışa gidecekseniz kendinize 1 gün dinlenmek ve adaptasyon için ayırmanızı öneririm.
Öncelikle yıllardır ultra dünyasında hakkında çokça konuşulduğunu duyduğum, meşhur parkur üzerinde sevgili Gediminas Giriminius ( Trail Running Factory) tarafından koşu kampları düzenlenen, ve ne kadar zor olduğu hakkında pek çok rapor , video vb olan ve dolayısıyla hep koşmayı hedeflediğim bir yarıştı. İster istemez yarışla ilgili bazı beklentiler yıllar içinde oluşmuştu. Beklentiler çok olunca hayal kırıklıkları da o ölçüde fazla oluyor. Benim gibi eğer daha önceden GranCanaria 'yı görmediyseniz ilk hayal kırıklığını size bu adanın kendisi yaşatıyor. Çok sayıda bina ve tatil sitesinden oluşan bir yer, oldukça kurak ve adının taşıdığı ün ile ilgisi yok. Okyanus kenarındaki 1-2 km lik kumsalı çıkartırsanız geriye pek birşey kalmıyor. Kumsalda güzel bir deniz feneri ve etrafında bolca kafeterya, alış veriş merkezi var. Kumsalda ise her biri sanat eseri gibi yapılmış çokça kumdan heykeller mevcut. Ancak yine de Türkiyeden turist olarak gitmeye değmez.
Buranın en iyi yönü tam bir spor/ rehabilitasyon merkezi olması. Esas olarak askeri üs bulunan adada, yaralı askerlerin rehabilitasyonun yapıldığı sağlık tesisleri var. Dolayısıyla herkes ya koşuyor ya bisiklete biniyor ya da ilk kez burada gördüğüm şekilde kendi ağırlık setleri- T-Rex vb malzemelerini alıp açık alanda çimenlik bölgelerde ağırlık ve güç çalışmaları yapıyor. Kendi koçlarıyla antreman yapan çok sporcu gördüm.
Ben de yarıştan önce Bahadır Hoca'nın verdiği 45 dakikalık jogu tamamlamak üzere sahilde koşanların arasına katıldım. İlk heyacanla çektiğim fotografları sevgili Bike ve Team.Run.Bo aracılığıyla Türkiyede beni takip edenlere paylaşmış oldum; aynı şekilde yarış sırasında da canlı takip linki paylaşımını yaptığı ve sosyal medya yardımları için Kaptan Bike'ye ayrıca teşekkürler ☺ Beni çok işten kurtarmış oldun.
 |
| Melenoras Böyle Bir Yer |
 |
| Melenoras'a Genel Bakış |
 |
| Sahil |
 |
| Sahil Gece |
 |
| Okyanus |
İkinci hayal kırıklığı yarış parkurunun kendisi oldu. Yarış parkuru 2018 yılında yeni rotasına taşındı, eski rota Agaete isimli, adanın en batı ucundaki kentten başlayıp Meloneras isimli en güneyde ki kentte bitiyordu. Yıllarca hikayelerini dinlediğimiz klasik parkur aslında bu. Ancak neden olduğunu kimsenin bilmediği bir şekilde 2018 yılında bu rotayı değiştirdiler ve yarışın start noktasını adanın en kuzeyi olan Las Palmas şehrine aldılar. Bu değişiklik nedeniyle parkurun neredeyse ilk 40 km si patika da değil, bildiğiniz köy yollarında, asfalt ve/veya beton zeminde ve kurumuş dere yataklarında geçiyor. Aynı zorluk derecesini sağlamak için çok zorlayarak bir parkur oluşturulduğu, yarışa katılan tüm koşucuların ortak düşüncesiydi.
 |
| Eğim Grafiği |
Üçüncü hayal kırıklığı ise finish takının okyanus kenarında değil de kentin deniz ile ilgisi olmayan bir noktasına yerleştirilmesi. Nereden bu fikre kapıldığımı bilmiyorum, belki de eski finish videolarından olabilir, bu yarışın deniz kenarında başlayıp, deniz kenarında biteceğini düşünmüştüm; böyle olmayınca ister istemez hayal kırıklığı oldu.
 |
| Finish Takı |
Elbette ki bu yarış ile ilgili iyi yönleri de söylemeden geçemeyeceğim. Öncelikle organizasyonu yapan Arista firması çok profesyonel, koşu dışında bisiklet başta olmak üzere pek çok spor yarışları da organize ediyorlar. Yarışa ait her detay ücretlendirilmiş durumda ve size verilen BIP numaranızın üzerinde satın aldığınız hizmetler işaretlenmiş. Böylece istemediğiniz bir hizmet için para ödemek zorunda kalmıyorsunuz ama öte yandan ödemediğiniz bir hizmeti de fikrinizi değiştirip orada alma imkanı neredeyse yok. T-Shirt bedeninizden, starttaki başlama pozisyonunuza yani hangi dalgada start alacağınıza kadar herşey belirlenmiş ; alacağınız hizmetler BIP üzerinde basılı olarak geliyor. Mesela yarış sonrası yemek isterseniz ek para ödemeniz gerekli ve elbette yarış öncesi makarna partisi de ücretli. Yarışın başlangıcı ve bitişi ayrı ayrı şehirlerde olduğundan ikisi arasında ki transfer ayrıca ücretlendiriliyor ve eğer BIP numaranız üzerinde işaretli değilse otobüse almıyorlar. Bu hizmetleri satın almadan önce, kayıt olurken çok iyi düşünüp bu işleri tamamlamakta fayda var.
264 km'lik en zor ve uzun parkurundan , 17 km lik aile koşusuna kadar, neredeyse herkes için koşulacak bir parkur oluşturmuşlar. Toplamda 6 adet koşu yarışı var ve bu yarışlara bu yıl yaklaşık 4500 koşucu katıldı. Gerçekten bir koşu festivali gibiydi. Söylemeden geçemeyeceğim, adada ki her firma ve resmi kuruluş bir ucundan, şu veya bu şekilde bu yarışa sponsor olmuş ve yarışı destekliyorlar. Bence bu kadar popüler olmasını bu desteğe borçlu, tam bir pazarlama ve sosyal medya fenomeni oluşturmuşlar. Darısı ülkemizde ki yarışların başına.
Yine söylemeden geçemeyeğim, burada birden fazla yarışa kayıt olmanız mümkün. Parkurda 264km yarışını bitirip, benim yarıştığım 129km'lik parkurda da start alan koşucular olduğunu görünce , şaşkınlıktan donakaldım desem yeridir. Karşılaştığım İtalyan koşucuya neden böyle bir şey yaptığını sorduğumda "zamanım vardı, böyle bir yarış varken gidip yatayım mı? " şeklinde cevap verdi, bir gün bu seviyeye gelebilir miyim emin değilim, istiyor muyum ondan hiç emin değilim.
Kayıt işlemleri Expo Meloneras isimli fuar alanında oldukça büyük bir binada yapılıyor. Aynı bina içinde kafe, tuvalet, masaj, yarış fuarı, kayıt alanı, konferans salonu vb tüm faliyetleri bir araya toplamışlar. Bu işlemler son derece medeni şekilde yapılıyor. Kayıt işlemleri sırasında hiçbir zorunlu malzeme kontrolü yapılmadı ama alışkanlıkla ben start alacakmış gibi tüm malzemelerimle birlikte gelmiştim. Yalnızca kimlik belgenizi gösterip yarış kitinizi alıyorsunuz. Yarış kitinde TGC koşanlar için çok kaliteli bir T-shirt ve bir çift kolluk vardı. Ek olarak Altra firmasının verdiği tozluklar da sürpriz oldu. Bu yarışı zaten tozluklarla koşmaya karar vermiştim ama bu hediye kararımın doğru olduğunu onayladı. Bu arada uyarmadan geçmeyeyim, burada siesta uygulaması var yani saat 14 ile 16 arasında fuar ve heryer kapalı, kayıt olamıyorsunuz ❤
Yarışın fuar alanı çok keyifli organize edilmiş. Pek çok firmayı bir arada görme şansınız var, hatta eğer ayak numaranızı/ bedeninizi bulacak kadar şanslıysanız çok uygun fiyata Hoka, Altra, Brooks, La Sportiva, WAA gibi ülkemizde zor bulunan markalara ulaşma şansınız var. Fuar alanın hemen yanında elit sporcularla yapılan söyleşiler gün boyu devam ediyor. Ben Fernanda Maciel ve Altra İspanya takımını izleme şansı buldum.
 |
| FERNANDA MACIEL |
 |
| ALTRA TEAM |
Gelelim dil konusuna, herşey İspanyolca ve gerek sunumlarda gerek konferanslarda İngilizce'ye yapılan çeviriler çok kısıtlı. 5 dakikalık bir konuşmayı "parkurla ilgili bilgi verildi" diyerek kısaca özetliyorlar. Bu nedenle Elitlerin bir araya geldiği yarış öncesi sunumdan bir süre sonra sıkılarak, bir şey anlamayarak, ayrılmak zorunda kaldım.
Benzer şeyleri yarış sırasında da yaşayacaksınız, basit bir kaç İspanyolca cümle-sözcük öğrenmenizi tavsiye ederim, inanın çok işinize yarayacak, İngilizce her zaman yeterli olmuyor ; özellikle CP'lerde.
Konaklama için çok sayıda seçeneğiniz mevcut, bütçenize göre okyanus manzaralı lüks otellerden benim tercih ettiğim bungalowlara kadar. Öncelikle start hattına mı yoksa finish hattına mı yerleşeceğinize karar vermeniz gerekiyor. Ben finish'e yakın kalmayı, starta shuttle ile gitmeyi tercih ettim. Bir diğer tercihim de kendi mutfağı olan bir yerde kalmak yönünde oldu; eğer ultra koşacaksanız size de tavsiye ederim. İhtiyaç duyduğunuz sade beslenme düzenini başka türlü sağlamak gerçekten zor. Start saat 23 00 da olduğundan transfer 20 45te planlanmıştı. Ancak o gün bir mail ile saatlerin 20 00'a değiştirildiğini bildirmişler; bana bu bilgiyi Türkiyeden veren Sevgili Bike'ye teşekkürler, yoksa servisi kaçıracaktım. İki şehir arası otobüslerle yaklaşık 45 dk lık bir yolculuk ile ulaşılıyor.
 |
| Capri Bungalows |
Bu yarışı beraber koşacağımız Sevgili Özgür Tetik ve Banu Aysolmaz ile Expo Meloneras önünde buluşarak hepimiz için büyük bir macera olacak yarışın start noktasına doğru birlikte yola çıktık. Yaklaşık 21 30 gibi ulaştığımız Las Palmas yüksek binalarla çevrili, plajları ve adanın diğer bölümüne göre daha hareketli bir sahil ve gece yaşantısıyla bizi karşıladı. Banu'nun önerisiyle, çok da akıllıca davranarak en yakın Cafe 'ye konuşlandık, önümüzde 1,5 saatlik bekleme süresi var. Üşümemek, yorulmamak lazım. Sonrasında yaklaşık 130 km'lik bir parkur ve en azından iki gece bir bir gündüz devam edecek zorlu bir yarış bizi bekliyor. Sevgili Banu'yu Capadoccia Ultra'nın ilk düzenlendiği yıl kazandığı 60K yarışından ve elbette Kertenkeleler koşu gurubundan tanıyorsunuz. Sevgili Özgür'ü yani namı diger "Big Guy'ı" Running Academy'den tanıyorsunuz.
Yarışın start alanı da festival havasında , öncelikle yarışın plajda başladığını ve ilk 3 km'sinin kum üzerinde devam ettiğini söylemeliyim. Plajda toplanan kalabalık, Pau Capell'e milli kahraman muamelesi yapıyor, kolay değil adam dünya sıralamasında birinci, bu yarışın geçen yıl ki kazananı, bu yılın en büyük favorisi ve İspanya şampiyonu. Kalabalık GranCanaria şarkısını söyleyerek bizi uğurluyor, milli marş gibi bir şarkı, herkes hep beraber söylüyor. O curcuna da Özgür ilk elit gurupta start alacağından vedalaşıp, birbirimize iyi şanslar dileyerek Banuyla birlikte ikinci start dalgasına katılıyoruz.
Ve yarış başladı.
ilk kilometreler kalabalıkla 500m kum sonra sahilde ki lokantaların önünden koşarak , sonra yeniden sahile inip yeniden yola çıkarak devam ediyor. Resmen seyircileri eğlendiriyoruz. İnanılmaz hızlı başlayan bir ultra, görece olarak ilk 17 km 'de tırmanış az olduğundan hızlı koşanlar avantaj yakalama peşinde oldukça tempolu çıkıyorlar; ben onlara uymayıp, 30 dakika sonra kendi tempoma geri dönüyorum. İtalyanların dediği gibi "Chi Va Piano Va Lontano" yani yavaş giden uzun gider ! Banu ile birbirimize başarılar dileyip birlikte başlıyoruz, ancak ilk 3 K içinde özellikle yavaşlayarak Banu'nun beni beklemeden kendi temposunda uzaklaşmasını bekliyorum. Ultra'da hepimiz yalnızız, hepimiz ayrı tempolarda, hepimiz kendi yarışımızı koşuyoruz. Ben ekibin en yavaşı olarak arkadan gelip, önümdeki arkadaşlarımı yarış boyunca görmemeyi dileyerek kendi tempomda devam edeceğim. Benim onlara yetişmem demek onların bazı sorunlar yaşadığının göstergesi olacak çünkü.
Sahilden dağlara uzanan yollara tırmanmaya başlıyoruz, tatlı sert bir eğim var ve zemin asfalt. Bu zeminden önümüzdeki 3o km boyunca kurtulamıyoruz. Sürekli yolları kesen bir parkur, tam patikaya çıktık diyorsun yine yola çıkıyor. Patika da ilerlerken bizim bildiğiniz kurumuş dere yatakları içinde koşturuyor ve elbette binbir kötü kokuyla beraber yani ilk 3-4 saat oldukça sevimsiz geçiyor hazırlıklı olun. Bu arada tüm yol geçişlerinde elinde ışıldak olan görevliler trafiği keserek bize yol veriyorlar. Geçişlerin kontrollü ve güvenli olmasını sağlıyorlar. Bu konuda gerçekten titizler haklarını vermem lazım.
İşaretlemeler oldukça yeterliydi neredeyse hiç sorun yaşamadım ta ki 117 km 'ye kadar. Gece özelikle dönüşlerin olduğu yerlere yanıp sönen kırmızı ışıklar takmışlar karanlıkta kolayca yolunuzu buluyorsunuz. Bu titizlik ikinci gece de devam ediyor, ışıldaklar halen çalışıyordu. Diğer ultralardan farklı olarak bu yarışta çantanıza kırmızı ışık-ışıldak takmanız zorunlu, herkesin çantasında gece boyunca çakan kırmızı ışıklar çok hoş bir görüntü oluşturuyor. İşaretleme ile ilgili sorun yaşadığım tek yer 117km den sonra yaklaşık 2 km lik bir bölümde işaretlerin olmamasıydı, hiç bir işaret yoktu. Muhtemelen rüzgardan kopup gitmişlerdi. İspanyol bir koşucu bana buranın doğru yol olduğunu söyledi ve birlikte devam ettik ama çok sevimsiz bir durumdu.
Bu durum parkurun ne kadar kırıcı olduğunu, yaptığımız işin şakası olmadığını yeniden hatırlattı ve eğer bitirmek istiyorsam beni tempomu korumak konusunda uyardı. Sonuçta bir kaç saatlik bir keyif koşusu yapmıyoruz, 130 km koşacağız, dağları aşacağız, dile kolay. Bu noktadan sonra ilk büyük CP olan Artenara'ya kadar yaklaşık 23 km mesafe ve bir dolu tırmanış var. Parkurun en çok hayal kırıklığı yaratan noktalarından birisi çok kuru olması, etrafta hiç çeşme yok, su yok, dere yok, koşarken yüzünüzü yıkamanız için kendi içme suyunuzu kullanmanız gerekiyor, hava ısındıkça bu durum çok zorlayıcı oldu. Yeri gelmişken havanın çok iyi olduğunu söylemem lazım, öğlen saatleri dışında sıcaklık makul seviyelerdeydi. Ancak adanın çok rüzgarlı olduğunu unutmamak lazım, kısa süreli duraklamalarda bile hemen üşümeye başlıyorsunuz.
Yarışın drop bag noktası 86. km de, doğru duydunuz ta 86. kilometreye kadar desteksiz ulaşmanız gerekiyor. Yeri gelmişken drop-bag konusuna değineyim. Bu yarışta ilki 86. km de ikincisi 129.km de yani finishte olmak üzere 2 ayrı drop-bag kullanmanız mümkün. İkinci drop-bag'i start hattına yakın konaklayan koşucular tercih ettiler çünkü geriye dönmeleri çok zaman alacağı için muhtemelen pek çok malzemeye finish sırasında ihtiyac duyacaklardı. Bir eleştiri de drop bag'in büyüklüğüne olacak, ara istasyona bırakılacak çanta hacim olarak bana küçük geldi, içine yedek ayakkabıyı koyduğunuzda başka yer kalmıyor.
Hava sıcaklığı ve terleme nedeniyle giysilerim berbat durumda, parkurun sert ve aşırı taşlı, kayalık zemini ayakkabıları parçalıyor. Bu yarışı mutlaka kalın tabanlı- yüksek yastıklamalı bir ayakkabı ile koşun, standart tabanlar hem sıcak hem de sert kayalara dayanamıyor, dolayısıyla yarışın 65. kilometresine geldiğimde ayak tabanımda acımayan tek bir nokta bile kalmamıştı. Bir an önce drop-bag e ulaşıp orada üstümü değiştirmek ve ayakkabıları değiştirmek için can atıyorum. Her ultra gibi bunu da Salamon S-Lab wings soft ground ile koşmaya başladım ama 86.km de new balance'ın patika modeli olan yüksek yastıklamalı foam hiero modeline geçerek nisbeten rahat ettim. Parkurda hiç çamur yok, inanılmaz kuru. Bu tip zeminlere alışkın olanlar için iyi ama Alpinist yarışları sevenler için tam bir kabus gibi.
Yarış içinde birkaç kez moralimin bozulduğu anlar oldu, ultralarda bu anlar normal olarak yaşanıyor. Kimisi yorgunluk, kimisi elektrolit kaybı- dengesizliği ile ilgili. Bunlarla fizyolojik ve daha da önemlisi mental olarak başa çıkabilirseniz, yarışı tamamlayabiliyorsunuz, farkı yaratan bu anlarda nasıl davrandığınız oluyor.Ben ilk çöküntüyü yarışın 65.km'si sırasında yaşadım, her yerim ağrımaya başladı, hava sıcaklığı arttı, yaptığım iş keyif vermekten çok eziyet haline gelmeye başladı. Üstelik finishe 60 km yol vardı ! Bu anlarda her zaman yanımda olan Sevgili Bahadır İşseven Hocaya telefon ile ulaşarak, içimdekileri bir güzel döktüm; ne parkur kaldı ne ada kaldı ne de zemin. Sağolsun kibar adam halden anlıyor 😇😇Özgürün bırakmasının beni mental olarak ne kadar olumsuz etkilediğini de ilk kez orada farkettim. Neyse alınan bir ağrı kesici ve jel ile yarım saatte kendime gelerek yeniden koşmaya başladım.
Planım yalnızca drop-bag noktasına ulaşmaktı, sonrasında yarış hep yokuş aşağıydı. Tüm ultralarda böyle bir yanılsama olur ; yarış grafiğine bakarsın ve kafanda belli noktadan sonrasını hep iniş diye rahat parkur olarak planlarsın ya işte burası öğle değil. O inişler o kadar teknik ki 3-4 metre aralıklı S şeklinde dönüşler koşmayı imkansız hale getiriyor, tek yönde 5-10 adım koşamıyorsun. zemin çok kuru ve sert üzerine bolca taş dökülmüş gibi, yani zemin hareketli. İnsanda ne quad kalıyor ne de diz. Tüm koşucular düşe kalka ilerlemeye çalışıyor, neredeyse düşmeyen yok. Böylece neden drop bag in 86.km de olduğunu anlıyorum, bu noktadan finishe kadar olan 43 km'lik kısımı geçmek neredeyse ilk 86 km kadar zaman alıyor.
 |
| Meşhur Roque Nublo |
 |
| Drop-Bag Öncesi |
Bu noktadan sonra cut off endişesi başladı, önümde 18 km ve 5 saatlik zaman var ama zemin o kadar kötü ki biter mi emin değilim. Gecenin karanlığında yine birkaç km'lik tırmanış ve bahsettiğim işaretsiz patikalarda koşmaya başlıyorum. Nihayet dağın arka tarafına indiğimizde bizi bir kurumuş nehir yatağına soktular ama bildiğiniz gibi değil taş üstünde taş şeklinde, ayağınızı basacağınız düz bir yer yok. Bir anlık dikkatsizlik düşmek veya sakatlığı beraberinde getirecek, ek olarak ikinci gecenin içinde uykusuzluk etkisinde burayı geçmeniz gerekiyor. Türkiye de saat kaç acaba diye düşünüyorum, bu saatte kimi arasam, nasıl uyanık kalsam diye düşünüyorum. Bırakmayı düşünmedim desem yalan olur, ama bırakmak için geriye koşmam lazım ki daha da zor bir durum. Sürekli Sevgili Tolga Güler ve Güven Güçlütürk ile çok zorlanarak bitirdiğim Kapadokya Ultranın son anları aklımda. Benzer bir durumdayım ama burada yalnızım, aklımda Tolganın sözleri " O Finish geçilecek, O T-shirt giyilecek Abi". Kimseyi uyandırmaya kıyamıyorum, kafamda sürekli uyanık kalmak için birileriyle sohbet ediyorum, hatta kendi kendime konuşuyorum. Uykusuzluk tüm algıları değiştiriyor.
Burası böyleyse UTMB de ikinci gece ne yapacağım korkusu sardı beni.
Ama sabit bir tempoda sürekli ilerleyebildim, arada yetişip geçenler oluyor ama kimseye takılmıyorum. Yalnızca tempomu korumaya çalışıyorum, en çok zorlandığım bölüm burası oluyor, tam bir mental savaş, yorgunluk ve uykusuzkuk sizi esir alıyor. Mental olarak bu duruma direnmeniz gerekli. Nihayet Melonerasın işıkları uzaktan parlamaya başladığında bu yarışın biteceğini biliyorum. Ancak her ultranın sonunda olduğu gibi eziyet bitmiyor, kasaba içinde de dere yatağına indirip, köprülerin altından geçirip sonrasında yola çıkarıyor, sonra yeniden dere içine indiriyor, oldukça sevimsiz, hatta absürd bir süreç. Nihayet finishten 3.6 km uzaklıkta ki son CP'ye ulaştım, artık nasılsa yarışın bittiğini düşünüyordum, yanılmışım.
Orada elime tutuşturdukları soğuk birayı büyük keyifle içtim. Ben yaptım siz yapmayın diye söylüyorum, içim üşüdü, dondum resmen ve o noktadan sonraki 3 km'yi 45 dakika da ancak geçebildim. Demek ki yarış bitmeden bira içilmeyecekmiş 💣💣💣
Benim için gerek sezonun ilk yarışı olması, gerekse istanbulda ki soğuk hava nedeniyle zor hazırlanabildiğim TGC yarışını, Cuma gecesi 23 de start aldıktan sonra, 28 saat 54 dakikalık bir mücadele ile Pazar sabahı saat 03 52 de, genelde 447, yaş gurubumda ise 59. sırada bitirebildim. Aslında hedefim yarışı 25 saatte bitirmekti tüm hesaplarımı buna göre yapmıştım ama gücüm, enerjim yetmedi ve bazı ufak hatalar ile zaman kaybettim. Yaptığım temel hesap hatası inişleri koşabileceğimi zannetmek oldu. Bu kadar teknik ve zor bir zemin beklemiyordum. Yine de en iyi hazırlandığım yarışlardan birisi oldu ve de en çok ve uzun süre kapalı mekanda hazırlandığım yarış oldu, malum soğuk hava ve iş yoğunluğu nedeniyle, aralık ve ocak ayında patika da çok fazla antreman yapamadım, artık önümüzdeki yarışlara bakacağız.
Güzel bir Finisher yeleği hediye ettiler. Finishe ulaştıktan sonra çantada ne varsa giyerek vücut ısımı korumaya çalıştım. Hızlı bir şekilde drop bag'imi teslim alarak kaldığım bungolow'a bir taksi ile geri döndüm. Yarışı bitirdiğimi Eşim ve Bahadır hocaya bildiren birer mesaj atarak dinlenmeye çekildim.
5 saatlik uykudan sonra, keyifli bir kahvaltı ile adada ki son güne başladım. Recovery için havuzda yüzdüm ve bol bol yürüdüm. Akşam yemeğinde buluşmak üzere Özgür Hoca ile yazıştığımda Sevgili Banu'nun yarışı 23 saatin altında müthiş koştuğunu öğrendim, ama bitirince o da sıvı-elektrolit kaybına bağlı sıkıntılar yaşamış ve serum ile toparlamış; geçmiş olsun ve kocaman tebrikler Sevgili Banu. Neyse ki hepimiz iyiyiz, sakatlık yok. Hiç maraton koşan birisini gördünüz mi bilmiyorum ama yürüyüşünden, daha doğrusu yürüyemeyişinden hemen tanırsınız, çünkü dizlerin kıvrılması, çökmek vb hareketleri yapmak inanılmaz zordur, kazık gibi yürürler. Bu durumu bilen Özgür Hoca, akşam yemeğinden sonra bana air squat yaptırarak hasar olmadığını bizzat kontrol etti😆😆😆.Bu güne kadar koştuklarım içinde en rahat ve en sağlıklı bitirdiğim ultra oldu, ayaklarımda blister sorunu bu zemine rağmen olmadı. Mesafe 130km'yi buldu, toplam tırmanış ise 7000 lerde kaldı, yarış grafiğinde dediği gibi 7500 olmadı. Pazar sabahı yarışı bitirdim, Pazartesi günü Türkiye'ye döndüm ve Salı günü ameliyat yapabildim, yani normal çalışma hayatıma geri döndüm. Benim için esas önemli olan buydu, sağlıkla bitirebilmek. Bu başarının arkasındaki en önemli etken elbette doğru antreman ile hazırlanmak.
Teşekkürler Training zone, Teşekkürler Bahadır İşseven 👊👊👊
Bu yarışı bir daha koşmak isteyeceğimi samıyorum. Bir kaç dezavantajı var öncelikle çok uzak, ulaşması zor. Parkur sıkıcı ve sevimsiz, bizde ki yarışların tamamı bu yarıştan çok daha güzel parkurlarda koşuluyor. Eğer Trans 360 yarışını koşmak isterseniz yani 264km'lik bir yarış koşmak isterseniz, mantıklı olabilir. Sonuçta TOR'a göre daha kısa, rakım daha düşük ve hava sıcaklığı daha stabil ve adanın tamamındaki doğa parkları içinde koşulduğu için daha keyifli bir rotası var.
Organizasyon, yarışı bırakan koşucuların transferi dışında, genel olarak sorunsuz.
Bu büyüklükteki bir yarış için CP'ler çok iyi ve yeterliydi. CP'lerde 2 ana istasyonda makarna, bir istasyonda Paela, tamamında su, isotonik sıvı, gazlı su, kola, çerez ( kuru üzüm, hurma , ceviz vb) , bisküvit, tuz alabilmek için domates ve salatalık söğüş, portakal dilimleri, avakado, muz, bazılarında haşlanmış patates , çay ve kahve vardı. Hiçbir CP'de biten bir yiyecek veya içecek olmadı.
Gönüllüler çok yardımcıydı. İspanyolca bilmek kesinlikle önemli ama İngilizce ile biraz da vücut diliyle anlaşmak mümkün. Halk desteği kötü değil, adada nüfüs az olduğu için her noktada destek yok ama olan noktalarda oldukça eğlenceliler "Vamos Vamos " diyerek sizi koşmanız için cesaretlendiriyorlar. Hatta zorlu bir tırmanış öncesinde geceleyin parkura bando bile getirmişlerdi.
 |
| Dinlenme Zamanı |
İllaki UTWC listesindeki yarışları koşacağım demezseniz bu yarışa Türkiye'den gelmeye gerek yok. Belki daha kısa olan veya daha uzun parkurunu koşabilirsiniz. Bana kalırsa bu yarışa gelmek için harcayacağınız zaman ve para ile çok daha keyifli yarışlara katılabilirsiniz ; geçen yıl koştuğum Maxi-Race veya Ultra Tour Monterosa yarışlarından birisini tercih edebilirsiniz.
Bir sonraki yarışta görüşmek üzere, ayağınız yere düz bassın.
